[ – Українська – ] [ – Česky – ] [ – Русский – ] [ – Deutsch – ] [ – English – ] [ – Français – ] [ – Italiano – ] [ – Magyar – ] [ – Español – ] [ – Hrvatskosrpski – ] [ – Polski – ] [ – Ελληνικά – ]
Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται με όλες του τις αρνητικές συνέπειες για μεγάλο μέρος του κόσμου. Συνεχίζονται όμως επίσης και οι πράξεις λιποταξίας και αποφυγής της στράτευσης, οι οποίες, εάν διαδοθούν ευρέως, θα μπορούσαν να οδηγήσουν στο τέλος του πολέμου. Ως εκ τούτου, αναρχικοί από την περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης δημοσιεύουν αυτό το κάλεσμα για να οργανώσουν κινήσεις ενεργής υποστήριξης στους λιποτάκτες. Όπου κι αν ζούμε, ας οργανώνουμε μέρα παρά μέρα, μια μέρα διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης και αντίστασης στον πόλεμο. Ας οργανωθούμε σε χώρους εργασίας, σχολεία και δρόμους για να ενισχύσουμε την επιρροή των λιποταξιών. Ας αγωνιστούμε για αξιοπρεπείς συνθήκες [διαβίωσης] για όλους όσοι αρνούνται να υπηρετήσουν ως τροφή για κανόνια στον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο.
Τουλάχιστον 200.000 άνθρωποι εγκαταλείπουν τη Ρωσία για να γλιτώσουν από την επιστράτευση του Πούτιν και δεκάδες χιλιάδες άλλοι αποφεύγουν την επιστράτευση στην Ουκρανία. Παρόλα αυτά, ορισμένες φωνές ισχυρίζονται ότι «ο αριθμός των λιποτακτών είναι τόσο αμελητέος που είναι περίεργο ακόμα και να κάνουμε λόγο για αυτόν». Πρέπει ν’ αντιταχθούμε σ’ αυτές τις κυνικές απόπειρες να καταστούν «αόρατοι» οι άνθρωποι που επιλέγουν να μην υπηρετήσουν στο στρατό, να λιποτακτήσουν ή να μεταναστεύσουν για πολιτικούς λόγους. Οι φωνές τους πρέπει να ακουσθούν και πρέπει να τους δοθεί έμπρακτη βοήθεια.
Οι αντιπολεμικοί λόγοι δεν έχουν ακόμη την ανατρεπτική δύναμη που απαιτείται για να σταματήσουν τον πόλεμο, γι’ αυτό είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν συνθήκες που να διευκολύνουν όσους σκέφτονται την λιποταξία, ώστε να περάσουν από τη σκέψη στη δράση. Δεν τίθεται θέμα να σταθούμε στην πρώτη γραμμή μεταξύ των αρμάτων μάχης των δύο στρατών και να νομίσουμε ότι αυτό θα κάνει τους στρατιώτες να καταθέσουν τα όπλα. Το ζήτημα είναι να επιτευχθούν σε διεθνές επίπεδο τέτοιες συνθήκες που να διασφαλίζουν ότι οι λιποτάκτες μπορούν με ασφάλεια να λιποτακτήσουν και να ζήσουν σε άλλη χώρα χωρίς τον κίνδυνο δίωξης και κοινωνικού στιγματισμού.
Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, όσοι αντιτίθενται στον πόλεμο στη Ρωσία και την Ουκρανία δεν έχουν να πάνε σχεδόν πουθενά. Είναι παγιδευμένοι μέσα στα εθνικά σύνορα από τις κυβερνήσεις «τους», ενώ οι γειτονικές χώρες αρνούνται να τους δεχτούν και να τους παρέχουν αξιοπρεπείς υλικές συνθήκες ζωής. Εάν οι επιλογές των ανθρώπων παραμείνουν περιορισμένες στο «είτε να αναγκαστούν να υπηρετήσουν στον στρατό» ή «να αντιμετωπίσουν διώξεις», δύσκολα μπορούμε να περιμένουμε την αύξηση των λιποταξιών. Είναι απαραίτητο να επιτευχθεί το άνοιγμα των συνόρων όχι μόνο για τους άμαχους πρόσφυγες, αλλά και για τους λιποτάκτες από τους στρατούς και στις δύο πλευρές της της γραμμής του πολέμου. Αυτό ακριβώς είναι που μπορεί να περιορίσει σημαντικά τη δυναμική του πολέμου.
Αλλά αυτό δεν θα γίνει ποτέ μέσα από διαπραγματεύσεις με τις διάφορες κυβερνήσεις που δεν είναι παρά τα τοπικά τσιράκια του κράτους του παγκόσμιου κεφαλαίου, ούτε θα γίνει με ένα σοσιαλδημοκρατικό κάλεσμα να «κάνουμε παραχωρήσεις στον τομέα της μεταναστευτικής πολιτικής». Το μόνο μας όπλο για εμάς τους προλετάριους, είναι η ταξική πάλη, είναι η κινητοποίηση στους δρόμους, είναι το σαμποτάρισμα της οικονομίας και η άμεση δράση ενάντια στον διαρκή πόλεμο… Τότε, και μόνο τότε, η φοβισμένη άρχουσα τάξη θα αναγκαστεί να υποχωρήσει, γεγονός που ποτέ δεν θα αποτελέσει για εμάς τον τελικό στόχο του αγώνα, αλλά μόνο μια στιγμή από την οποία θα πρέπει να ξεκινήσουν νέες επιθέσεις ενάντια στο σύνολο αυτού του κόσμου της μιζέριας και του πολέμου…
Εξάλλου, οι διακηρύξεις των πολιτικών που επικρίνουν την επιθετικότητα του ρωσικού στρατού είναι υποκριτικές, αφού αρνούνται να παρέχουν υλική βοήθεια σε άτομα που αρνούνται να υπηρετήσουν στον στρατό. Και επίσης, γιατί και πώς να ενεργήσουν διαφορετικά, αυτοί οι άξιοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης!; Είναι απαραίτητο να σταθούμε με συνέπεια απέναντι και στους εισβολείς του Πούτιν και στους πολιτικούς άλλων χωρών που, μέσω των πολιτικών τους, επιτρέπουν στον στρατό να διατηρήσει το πολεμικό του δυναμικό. Οι κυβερνήσεις των χωρών στις οποίες ζούμε είναι αυτές που ουσιαστικά δυσκολεύουν την λιποταξία, και ως εκ τούτου συμβάλλουν στη συνέχιση του πολέμου.
Όσοι ενδιαφέρονται να σώσουν ζωές θα έπρεπε να σκέφτονται πώς να αποδυναμώσουν το αξιόμαχο των στρατών, πώς να απομακρύνουν τους στρατιώτες από την πρώτη γραμμή, πώς να τους κάνουν να απειθαρχήσουν, πώς να τους παρακινήσουν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους εναντίον εκείνων που τους αναγκάζουν να πάνε στον πόλεμο. Ας το σκεφτούμε αυτό και ας οργανώσουμε άμεσες δράσεις που θα μετατρέψουν αυτές τις σκέψεις σε συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Μερικοί αναρχικοί από την περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης (Νοέμβριος 2022)
Σχετικά με τον πόλεμο στην ουκρανία #2: Διεθνής αλληλεγγύη με τους λιποτάκτες